Over mijn handen lopen uitstulpende aderen, als het warm is, of als ik heel enthousiast over iets ben. Soms lijkt het alsof dit het reliëf is van de zee die even pauze zou nemen. Op mijn dikke tenen staat een klein beetje haar (ik hoorde ooit dat dit duidt op een goede doorbloeding, dus dat koester ik, tot zolang dat kan). In de regen, krult mijn haar langs de contouren van mijn hoofd en eet het liefst rijstpap met kokosmelk. Ik zou kunnen vertellen wie ik ben door te vertellen dat ik kunstenaar ben of dochter ben van een vader die hout ademt en een moeder die echt de allerliefste is, maar ik wil graag vertellen dat ik mens ben als jij en op zoek ben naar wat dat dan betekent, of hoe dat gaat … Als ik mezelf toelaat mens te zijn, dan schrijf ik poëzie, dans ik zonder daar bij na te denken en weef ik iets uit dat je over je knieën kan leggen als je mediteert; dan ontlucht ik elke ochtend de fermenterende groentjes en drink ik om exact 10 uur een kofienietje (kofie zonder zichzelf) met een stukje bananenbrood. Zachtheid belichamen, zou dat lukken? Ik ben er van overtuigd dat dit mijn zoektocht voor altijd is en dat ik op dit pad graag anderen wil uitnodigen om mee te doen, te schrijven, te dansen, te voelen. Omdat ik weet dat daar de wijsheid ligt, en alle kracht, en alle verbinding.

Hoi en ook veel liefs,

Liese